Het Urmia-meer in het noordwesten van Iran is 140 km van noord naar zuid en 80 km van oost naar west, en met een totale oppervlakte van 5.200 vierkante kilometer was het tot de twinig jaar geleden het grootste zoutwatermeer ter wereld na de Kaspische Zee. Maar helaas, ongeveer 95% van het meer is intussen opgedroogd en verdwenen volgens een regeringsfunctionaris. In 1978 heeft de UNESCO het Urmia-meer en zijn ecosysteem opgenomen in de lijst van beschermde natuurmonumenten van de wereld.
Interessant is dat in het gebied van het Urmia-meer tot nu toe de fossielen van 47 soorten levende organismen zijn geregistreerd. Dit betekent dat dit deel van Iran altijd een belangrijk punt is geweest voor de migratie van vogels en dieren. Het Urmia-meer herbergt een schaaldier met de naam Artima, een voedselbron voor veel trekvogels, vooral flamingo's. Urmia Artemia heeft een prachtige roze kleur; als flamingo's zich ermee voeden, krijgen ze roze veren. Het Urmia-meer, met al zijn unieke kenmerken, wordt door de hebzucht en de nalatigheid van de autoriteiten met de ondergang bedreigd; dit historische meer droogt op en verandert in zeer snel tempo in droge zoutvlakten.
Het Iraanse regime achter de ramp van het Urmia-meer
De bouw van 35 dammen in 21 rivieren die het Urmia-meer voeden, heeft een belangrijke rol gespeeld bij het opdrogen van het eens zo bloeiende meer. Momenteel is bijna 50 miljard kubieke meter water aan het Urmia-meer onttrokken door de bouw van bovengenoemde dammen, waardoor ongeveer drieduizend vierkante kilometer is opgedroogd. De autoriteiten van het regime hebben de dood van het meer gepland door lukraak talrijke dammen en diepe putten te bouwen, een ringweg om het meer aan te leggen en het te vervuilen met industrieel afval.
Amir Abbas Jafari, de directeur-generaal van Crisisbeheersing van de provincie West-Azarbaijan, zei onlangs dat 95% van het water in het Urmia-meer is opgedroogd en zei dat dit ongekend is in de laatste twee decennia en dat de hoogte van dit meer elk jaar met gemiddeld 40 cm is gedaald. Jafari zei dat de belangrijkste factoren achter de dood van het Urmia-meer de droogte, de buitensporige ontwikkeling van de landbouw en het oneigenlijk gebruik van het water van het meer voor het telen van gewassen die veel water nodig hebben, waren. Hij sprak de hoop uit dat een goede teelt en een juist gebruik van de watervoorraden in de regio zullen leiden tot de wederopstanding van het meer.
In de afgelopen jaren is er geen gebrek geweest aan oppervlakkige verklaringen van bezorgdheid, nationale en provinciale plannen, toespraken en beloften, enz. om de crisis rond het Urmia-meer op te lossen, maar geen enkele daarvan werd uitgevoerd. Zeker is dat dit prachtige meer niet ver van een wisse dood verwijderd is. Het opdrogen van het Urmia-meer is niet alleen een regelrechte milieuramp, maar heeft ook geleid tot een menselijke, sociale en economische crisis, omdat de veestapel, de landbouw en het toerisme in de omliggende provincies erdoor zijn vernietigd.
Een samenleving die haar natuurlijke hulpbronnen en ecosysteem niet koestert en in stand houdt, is gedoemd zich voor te bereiden op zelfvernietiging. De duurzaamheid van het menselijk leven staat in nauw verband met de natuur en al haar hulpbronnen, en elke beschadiging of grote ontwrichting van de natuur zal onvermijdelijk een klap zijn voor het menselijk leven. Onder het bewind van de mullahs is het land beroofd van veel van zijn menselijk potentieel en natuurlijke hulpbronnen. In tegenstelling tot wat sommigen denken, is de kwestie van het ecosysteem niet secundair en indirect, maar fundamenteel en essentieel, en de huidige vernietiging van de natuurlijke hulpbronnen in Iran is onherstelbaar. Op basis van hun ideologische, politieke en economische visies hebben laten zien dat de Iraanse autoriteiten tegen het behoud van het milieu zijn.
Er is een enorme leemte in moderne watervoorzieningsnetwerken en moderne beheersmethoden in het huidige Iran, en wat wordt uitgevoerd is rampzalig. In Iran is het agrarisch, industrieel en stedelijk gebruik van water abnormaal, en het beheer van de watervoorraden is onlogisch, gepolitiseerd, ongeschikt en onverstandig, hetgeen de ecologische crisis van het water onvermijdelijk zal verergeren tot het punt waar geen terugkeer meer mogelijk is. Veel deskundigen zijn van mening dat het regeringsbeleid en de regeringsinstellingen de belangrijkste oorzaak van deze crisis waren en zijn. In veel landen heeft een goed beheer van de natuurlijke hulpbronnen de door natuurlijke factoren veroorzaakte crisis grotendeels ingedamd. Volgens de Verenigde Naties is Iran een van de landen die hun natuurlijke hulpbronnen en water snel verliezen.
